Cadeau van de natuur
‘vanuit je hart leven’
De natuur kan geen dankbaarheid voelen, hoeft ook geen dankbaarheid te voelen. Zij kiezen er niet voor om met ons, de mens te moeten leven. Zij leven hun leven maar zagen de laatste paar jaren steeds meer beperkingen in hun eigen leefomgeving. Ze kunnen daarover niet klagen met hun medebewoners in de natuur. De natuur past zich aan. Zo flexibel als wat. En wij, de mens, passen wij ons ook zo makkelijk aan? Overgave aan wat er is of wat er ontstaat? Vanuit je hart leven zorgt voor mededogen en respect naar de natuur waar wij één van zijn. En dat was precies wat de natuur mij die ochtend wilde vertellen.
Afwisselend laten mijn man en ik ‘s-ochtends vroeg de hond uit.
Dankbaar
Als het mijn beurt is heb ik mijn wekker om 6.00 staan en mediteer ik eerst 20 minuten voordat ik opsta. Als ik dan buiten stap, met mijn hoofd alweer vol gedachten en de straat uit kijk, overvalt het me toch elke ochtend weer. Het net opkomende zonlicht op het groene pracht van de bomen. De heldere frisse geur van de ochtend. In deze tijd voelt het elke ochtend als weekend als mijn labradoodle en ik naar buiten stappen. Geen beweging in de straat zo vroeg. Ik haal eens flink adem om de nacht van me af te spoelen. De vogels kwetteren al om het hardst. En terwijl mijn hond het gras besnuffeld alsof het weer nieuw is, laat ik mijn ogen dwalen over deze natuur… Dankbaarheid overspoelt me dan.
Echt vanuit je hart leven
En vanochtend had de natuur een cadeautje voor me… Mijn oog valt erop en ik begin te glimlachen. Een hart hoog boven in de boom. De zon verlicht het in zijn volste glorie en het verbaast me dat me dit nog nooit is opgevallen. Wow!
Ik ben teruggelopen naar huis om mijn telefoon te pakken en er een foto van te maken.
De natuur kan geen dankbaarheid voelen, hoeft ook geen dankbaarheid te voelen. De natuur past zich aan. Ziet mogelijkheden in de onmogelijkheden. Dat is zijn kracht. Hoe lang hebben we die belastbaarheid opgerekt? Zitten we al op de grens?
En nu, na al die tijd binnen. De natuur een pauze heeft gekregen van de mensheid. In volle glorie opnieuw ontluikend. En ik vraag me af: welke inzichten van de afgelopen weken nemen we mee de toekomst in?
De toekomst
Zullen we weer massaal de auto in stappen om naar ons werk te gaan? Misschien de komende tijd nog niet maar na-Corona? Kunnen bedrijven loslaten dat het niet altijd nodig is iedereen op een kantoorplekje te hebben zitten, voordat er werk gedaan wordt? We hebben immers massaal laten zien, zelfs met kinderen thuis, dat daar mogelijkheden voor zijn. Zullen we nu bewuster een vliegtuig in stappen? Gaan we die ratrace weer oppakken? Of waren deze wekenlang genoeg om inzichten ervan door te voeren?
Bewust worden
Als ik voor mezelf kijk. Ik vond deze acht weken magisch. Ik mag in mijn vingers knijpen dat we allemaal gezond zijn, anders had ik er misschien ook anders in gestaan. Ik had natuurlijk de luxe thuis te mogen werken en een balans te zoeken met onze vier kinderen. Voor mij voelde het als weldadig. Mijn man en ik verdeelden het werk over de dag, zodat de ander dan voor de kinderen kon zorgen en meester of juf mocht spelen. Aandacht voor eten koken, aan tafel samen eten. Een natuurlijk ritme ontstond. Je zag ook dat iedereen in zijn eigen ritme in balans langs de ander wandelde. De rust van een soort vakantiegevoel, maar dan weken achter elkaar. Natuurlijk vlogen we elkaar ook in de haren (maar dat doen we op vakantie ook wel eens), maar vooral voelde ik dat RUST, AANDACHT, CONTACT en TIJD VOOR ELKAAR weer belangrijke waarden werden.
Nu de school weer begonnen is voel ik daar alweer een verschuiving plaatsvinden. De uitdaging is dat ieder voor zichzelf blijft voelen wat ieders behoefte is en daar met respect mee om te gaan. Daar kunnen we nog veel in leren. Het allerbelangrijkste is in contact met onze eigen natuur te blijven. En misschien is dat wel het cruciale punt. Zijn we inmiddels niet zo geprogrammeerd dat we contact verloren hebben met dat wat voor onze natuur het belangrijkste is? Sta je er bij stil wat je persoonlijke behoeften zijn? Niet vanuit ego beziend maar wat je werkelijk voedt?
Ik loop dus soms met een vuilniszak en een prikker als ik de hond uitlaat. Dat idee heb ik opgevat nadat ik een oudere dame dit zag doen toen ze de hond uitliet. Eerst had ik daar een oordeel over; laat iedereen zijn eigen rotzooi opruimen! Toch voelde ik met name diep respect voor de dame. Ze gaf namelijk als nuchtere reden: ik wil mijn leefomgeving graag schoon zien. Als de ander daar niet voor zorgt dan doe ik het zelf. En zo is het. Want uiteindelijk loop ik ook met een zak en voelen meerdere mensen zich geïnspireerd door de actie van deze dame. Je kunt alleen maar mensen inspireren door vanuit je hart het voor te leven.
Vanuit je hart leven
Ik mag hopen dat deze tijd ons daar bewust van heeft gemaakt. Wij zijn de natuur. De natuur is geen afgescheiden gedeelte. We zijn van elkaar afhankelijk. Wij zijn één. We voeden elkaar. Laten we dan ook met respect met ons eigen lichaam en deze natuur omgaan. Want dat plastic in de oceaan, de smog, het gif in de rivieren, uiteindelijk verstikt het iedereen. Ik ben heel benieuwd welk inzicht van de afgelopen weken jij meeneemt in de toekomst.
Wil je het met me delen?
