Nee zeggen mag.

Vrij voelen

Na deze periode van ‘verplichte’ pauze voelen we beter aan hoe weldadig deze (weliswaar opgelegde) rust was. Hoe fijn we weer dichter bij ons zelf mochten komen. En beter aanvoelden waar we blij van werden en waarvan ook niet.

Toch wordt het vrij of onvrij voelen je niet opgelegd. Vaak beperken we onszelf.

De gedachten over wat je mag en kan is helemaal van jezelf. Niemand kan je iets laten voelen. Een paar weken geleden kwam dat inzicht bij iemand waarmee ik wandelde in de natuur. Ze realiseerde zich dat ze allerlei beperkingen had opgeworpen: “Ik kan niet doen wat ik wil, want mijn relatie staat dat niet toe”. Haar inzicht verhelderde de vrije keuzes die ze wel kon nemen en hoe haar gedachten haar hadden ‘vastgezet’ in de keuzes die ze maakte. Opluchting en verdriet volgden elkaar snel op. De belangrijkste boodschap was: als je niet in contact met jezelf staat dan leef je naast jezelf en ben je een schim van wie je werkelijk mag zijn.

Ga dus op je eigen plek staan en zet je lichtje aan. Die energie en dat licht verwarmt en inspireert jezelf maar voedt ook een ander. Dit confronteerde mijn eigen coach ook bij mezelf. ‘Waarom zet jij je lichtje uit?’ zei ze tegen me. Dat was een vraag die de nodige emotie bij me opriep. Want ja, waarom deed ik dat? Gisteren realiseerde ik me waarom. Ik loop teveel ballen in de lucht te houden en mijn systeem schakelt dan uit. Wat gebeurt er dan? Ik laat me minder zien, mensen vinden me minder en het valt stil. Een mooi mechanisme dat misschien tijdelijk goed kan werken. Want er gebeurt wat je wilt. Je wilt rust, je maakt geen ruimte voor rust, je lichtje gaat uit en er komt rust. Je lichaam heeft deze keuze gemaakt terwijl je hoofd nog vol plannen liep…

Wat zou je zelf kunnen doen om daar minder reactief mee om te gaan maar zelf proactief een stevigere rol in te hebben? Keuzes maken. Hoewel ik zoveel doe en me in mijn element voel als er veel tegelijk loopt (want ‘hey, dat systeem ken ik, ik kan goed ballen hoog houden!’) roept aan de andere kant het element rust me halt toe. Want dát is er ook! Dat houdt mijn systeem in evenwicht en zorgt dat ik niet omval. Dus als het aan de ene kant volloopt wordt de roep naar de andere kant luider. 

Wat doe ik daar dan vaak mee? Ik negeer het. Want dat kan ik ook heel goed. Doorzetten noemen ze dat. Maar ja, als mijn hoofd volloopt en zegt ‘Nog even, we zijn er bijna!’ is er een dikke kans dat ik allang voorbij alle grenzen ben. Wanneer merk ik dat? Als alles wat een ander tegen me zegt al tot tranen brengt. Ik letterlijk overloop. Ik al doorgeslagen ben in mijn doorzetacties…

Sta stil bij: wat vind ik belangrijk voor mezelf. Hoe streng ben ik voor mezelf en daarmee misschien voor de ander. Hoe liefdevol mag ik naar mezelf kijken en kan ik in dat licht dan ook die ander zien. Welke informatie laat ik binnenkomen en welke kies ik bewust niet naar binnen te brengen. Laat ik me overvoeren door iets wat buiten me staat of laat ik mensen overvoeren met iets wat mij raakt. 

Nee zeggen mag. Ja ook, als je deze oprecht voelt.

Dus sta stil en voel of je in balans bent met je mooie krachtige energie. En maak keuzes die ervoor zorgen dat je jezelf serieus neemt. Pas als je jezelf serieus neemt, kun je er voor een ander zijn.

Laten we onze kinderen daarmee besmetten. Onze nieuwe generatie. Laten we ze vooral leren contact te blijven maken vanuit het hart. Kinderen zijn nog veel puurder, hele kleine kinderen staan beter in contact met hun emotie. Wij en de maatschappij laten daar helaas niet altijd de beste voorbeelden van zien. Dus laten we ze zien dat dat een mooie vaardigheid is en het ze niet afleren. En laten wij het vooral weer aanleren. 

Dus wat als alles kan? En jij de enige bent die de stap naar een nieuwe jij kan zetten? Een hernieuwde jij die in volle kracht mag opstaan? Je leert hoe je nee mag zeggen zonder een ander (of misschien jezelf) te kwetsen. Je keuzes mag maken voor je eigen zelfbehoud. Hoe zou dat zijn?

Ik zie het voor me…

Ik hoop dat jij die keuze voor jezelf gaat maken.

Ik begrijp ook je huivering… Al die jaren is dit je gewoontepatroon geworden.

Hoe dan anders?

Het kan anders. Jij weet dat ook.

Ga je de stap wagen?